Pop-pisanie [RECENZJA]

Tytuł: Pop-pisanie

Autor: Kornel Machnikowski

Ilość stron: 159

Wydawnictwo: Fundacja OKO-LICE KULTURY

"Pop-pisanie" to druga już, po debiutanckim "Albinosie", książka, a dokładniej zbiór opowiadań, autorstwa Kornela Machnikowskiego. Jest to moje pierwsze i do tego nieoczekiwane spotkanie z jego twórczością. Opis zamieszczony na tyle "Pop-pisania" głosi: "zaczynamy od codzienności w pierwszym opowiadaniu, następnie rzeczy się udziwniają, z czasem dochodzi sztuka, wreszcie od sztuki uciekamy w stronę utopii (...)" i robi to nie tylko duży apetyt na lekturę, ale również stawia wysokie oczekiwania względem treści. Czy jednak jest ona tak atrakcyjna, jak wymyślna i zwracająca na siebie uwagę okładka?

Przyznam, że czytając poszczególne opowiadania bez wcześniejszego zapoznania z opisem książki, ciężko jest znaleźć elementy, które w klarowny sposób by je powiązały, tak by czytelnik nie musiał wytężać mózgu. Bo opowiadania Kornela Machnikowskiego, ich układ i zawartość, kuszą, by doszukać się w nich elementów wiążących, co nie zawsze bywa proste, o ile w ogóle możliwe. Historie napisane przez autora są mocno zróżnicowane zarówno pod względem tematyki (choć wszystkie w jakimś stopniu dotykają szeroko pojętej popkultury i sztuki) jak i ich atrakcyjności. Wśród trzynastu opowiadań znalazły się oczywiście takie, które wypadły mi z pamięci zaraz po ich przeczytaniu, jak i te, które od kilku dni siedzą mi w głowie. 

Wybór formy książki, w postaci opowiadań, z jednej strony jest zaletą, a z drugiej wadą. Bo kiedy któraś z historii nas nie zainteresuje, można pocieszyć się myślą, że kilka stron dalej i tak będziemy czytać o czymś zupełnie innym, wypełnionym nowymi bohaterami, przeżywającymi coraz to inne problemy. Z drugiej zaś strony taka forma nie daje szansy na nawiązanie bliższych kontaktów między czytelnikiem, a postaciami i światem wykreowanym. Stanowi to również bardzo bezpieczną przestrzeń dla autora, bo nie trzeba aż tak bardzo brnąć w wykreowany przez siebie świat przyszłości i charakterystykę postaci. 

Ze wszystkich opowiadań najbardziej w pamięć zapadło mi to zatytułowane "jeden numerek", pisane z perspektywy żyjącego w przyszłości mężczyzny, ochroniarza, który  nadzoruje intrygującą procedurę przydzielania tytułowego numerka determinującego przyszły zawód danego człowieka. To niewątpliwie jedno z tych opowiadań wpisujących się w kanon wspomnianej utopii/antyutopii, które dodatkowo ukazało pomysłowość autora. Mogę sobie tylko wyobrazić jak dobra mogłaby być książka normalnej długości, wykorzystująca tę modną (aczkolwiek w tym przypadku oryginalną) tematykę dystopii. Prawdopodobnie każdy, kto po "Pop-pisanie" sięgnie, znajdzie wśród tych trzynastu, własne, ulubione opowiadanie i całość zinterpretuje na swój niepowtarzalny sposób.

Humoru w książce jest niewiele, choć mogłoby się początkowo wydawać, że tak zakręcona twórczość będzie nią wprost przeładowana. Opisów również nie ma tu w nadmiarze, działa to jednak na plus, bowiem w połączeniu w lekkim piórem oraz licznymi, nawiązaniami do sztuki daje bardzo nieszablonowe opowiadania z domieszką enigmatyczności. Po zakończonej lekturze dostrzec można zapędy autora do stworzenia czegoś większego, co  i podkreślam słowo "stworzenia", ponieważ "Pop-pisanie" mimo moich ochów i achów arcydziełem nie jest i jak każda "normalna" książka posiada swoje małe wady i nie każdemu może się spodobać.

Nie sądziłem, że tak pozytywne wrażenie wywrze na mnie "Pop-pisanie". Kornel Machnikowski to autor nie tylko młody, ale i zdolny. Może i napisana przez niego książka nie jest lekturą, którą pamiętać będę za rok, niemniej jednak to dobry początek i mogę mieć tylko nadzieję, że autor dobrze spożytkuje swój talent i wielokrotnie jeszcze o nim usłyszę, tudzież zrecenzuję wydane przez niego powieści. Jeżeli więc jesteście zainteresowani zbiorem tych opowiadaniami, sięgnijcie po "Pop-pisanie", odskocznię od standardowego i nudnego życia w świat wypełniony różnoraką sztuką.

Ocena książki: 7/10

Plusy:
-zróżnicowane, niezbyt długie opowiadania
-lektura na jeden wieczór
-napisana lekkim piórem
-w jakiś sposób książka jest enigmatyczna

Minusy:
-niektóre z opowiadań pozostawiają niedosyt

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję Kornelowi i przy okazji zapraszam na jego stronę o TUTAJ.