Harry Potter i Przeklęte Dziecko [RECENZJA]

Tytuł: Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Autorzy: J. K. Rowling, John Tiffany, Jack Thorne

Ilość stron: 368

Wydawnictwo: Media Rodzina

Cena: 39 zł (miękka okładka)

Jako, że "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" jest teraz dosłownie wszędzie, pozwolę sobie pominąć nudnawy wstęp i napiszę tylko tyle, że nie nastawiałem się pozytywnie względem tej książki, a mimo to i tak spotkało mnie spore rozczarowanie. Tak, chyba po raz pierwszy zdarzy mi się naprawdę porządnie skrytykować coś, co zawiera "Harry Potter" w tytule. Przejdźmy więc do rzeczy.

Żeby było jasne, to nie jest ósma część serii. Chociażby z tego względu, że Rowling nie napisała tej sztuki osobiście, a tylko udostępniła materiały dotyczące stworzonego przez nią magicznego świata. To zaś bardzo rzuca się w oczy, że do czynienia mamy z czymś, co raczej przypomina fanfiction i to wcale nie takie dobre fanfiction. Bo jeżeli ktoś wychował się na Harrym i przeczytał wszystkie siedem tomów, to od razu wyczuje, że jakieś obce ręce zaingerowały w tak dobrze znany nam świat i bohaterów. 

Jeżeli chodzi o formę książki, która jest po prostu scenariuszem sztuki teatralnej, to naprawdę mi to nie przeszkadza. Chociaż obcując z literaturą Rowling byłem przyzwyczajony do formy tradycyjnych powieści, to przedstawienie Harry'ego Pottera jako sztuki, nie uważam za coś złego. Mogę nawet napisać, że to całkiem dobry pomysł, szkoda tylko, że niezbyt dobrze wykonany. Zacznijmy od tego, że ta książka stara się być dosłownie wszystkim, w skutek czego jest niczym. Niby to kontynuacja i przedstawienie losów syna Harry'ego, Albusa, który zmagać się musi z ciążącą na nim sławą ojca i swoim wyobcowaniem, kiedy to trafia do Slytherinu, ale jednak w dużej mierze to babranie się w przeszłości i przedstawianie alternatywnej rzeczywistości. Bo chyba każdy z nas zastanawiał się nad tym, jak by wyglądał świat, gdyby Lord Voldemort zwyciężył? Niestety nie wypada to najlepiej, bo rozstrzał czasowy jest za szeroki, za dużo tu przenoszenia się w czasie, mieszania w przeszłości i powracania do zakrzywionej teraźniejszości. 

"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" nie posiada tego niezwykłego magicznego klimatu, który posiadały wszystkie siedem części serii o przygodach młodego czarodzieja. Co najgorsze, postacie dobrze nam znane, nie przypominają samych siebie. Dla przykładu Harry Potter to naprawdę gburowaty ojciec, a Severus Snape (tak, za sprawą zmieniacza czasu mamy okazję obserwować go w jednej, czy dwóch scenach) traci swoją tajemniczość i charakter. Co zaś się tyczy postaci nowych, to najlepiej wśród nich wypada syn Dracona Malfoya, Scorupius, który od początku zaskarbił sobie moją sympatię. Natomiast najbardziej irytującym i źle wykreowanym bohaterem jest Albus Severus Potter, który zamiast budzić współczucie, denerwuje i doprowadza do tego, że ma się ochotę dać mu z liścia by się ogarnął i zaczął myśleć o skutkach swojego postępowania. 

Podczas lektury w oczy rzuca się również brak konsekwencji, bo jeżeli już coś sygnuje się tytułem "Harry Potter" to można by chociaż zadbać o to, by było spójne z wszelkimi publikowanymi przez Rowling informacjami. Nagle okazuje się, że Minerva McGonagall nadal jest dyrektorką szkoły, choć autorka wyznała kiedyś, że w czasie trwania epilogu Hogwart ma już innego dyrektora. Takich szczegółów i niedopatrzeń jest więcej, a podczepić pod to można nawet zaklęcia, które, co tu ukrywać, czerpane były raczej z gier komputerowych, niżeli z książek. Dialogi, czyli to, co moim zdaniem jest jednym z najważniejszych elementów sztuki teatralnej, tutaj leżą i kwiczą. Z każdym kolejnym aktem i z każdą kolejną sceną, coraz mniej miałem ochotę zagłębiać się dalej w tę książkę. Szczególnie, że zakończenie nie uratowało sprawy. Ani to ciekawe, ani porywające.

Tak, wiem. Jestem dzisiaj krytyczny bardziej niż kiedykolwiek, ale czy można postąpić inaczej, kiedy do publikacji trafia scenariusz zatwierdzony przez samą J. K. Rowling? "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" oczywiście ma jakieś plusy. Pomysł miał swój potencjał, do tego czyta się to szybko, jest kilka dobrych, budujących klimat scen i tak czy inaczej jest to powrót do Hogwartu, szkoły o której marzyli wszyscy potteromaniacy. Niemniej jednak nie da się pominąć tego, że to zbiór absurdów, tak bardzo daleki od tego, co składało się na moje dzieciństwo. Trochę tak, jakby wepchano tam wszystkie możliwe pomysły, nawet te, które z góry wydają się być marne. Sztukę mimo to chętnie bym obejrzał na scenie, ze względu na walory wizualne. A sięganie po scenariusz odradzam, bo szkoda kasy, no chyba, że dorwiecie to w jakiejś bibliotece. 

Ocena książki: 5/10

Plusy:
-szybko się czyta
-kiepski, bo kiepski, ale jednak powrót do Hogwartu
-ciekawa postać Scorpiusa

Minusy:
-słabe dialogi
-znani bohaterowie nie przypominają siebie
-brak magicznego klimatu
-słaba fabuła
-kilka niedopatrzeń i brak spójności